„Wyścig jest jak bitwa. Chaos koni, ludzi i krwi. Najszybsi i najsilniejsi, którzy pozostali po kilku tygodniach przygotowań na piasku. To morska woda na twarzy, śmiercionośna magia listopada na skórze, bębny Skorpiona zamiast serca. Jeśli ma się szczęście, to również prędkość. To życie, to śmierć albo jedno i drugie, i nic innego nie może się z tym równać." Jesteś z nim jednością, czujesz jak pracują mu mięśnie podczas biegu a jego grzywa smaga Cię po twarzy. Czujesz jego emocje i więź z Tobą. To właśnie wyścig o wolność- „Wyścig Śmierci” Co mnie skłoniło do sięgnięcia po tę książkę? Fakt, że jest o koniach. Nie takich zwykłych, tylko śmiertelnie niebezpiecznych. Jestem wielbicielką tych zwierząt i potrafię docenić ich piękno i siłę. Skusił mnie opis, skusiła mnie okładka, czy to był dobry wybór? Zdecydowanie tak! Kilka tygodni przed polską premierą chodziłam na „książkowym głodzie” wypatrując jej w sklepie internetowym . Wyścig śmierci to opowieść o zaufaniu, walce o marzenia i poświęceniu. "Jest pierwszy dzień listopada, więc dzisiaj ktoś umrze.” Co roku, na początku listopada na wyspie Thisby odbywa się Wyścig Skorpiona. Jeźdźcy na swoich rumakach, pięknych, ale śmiertelnie groźnych, muszą zrobić wszystko, aby dotrzeć do mety. Stawka jest wysoka – życie lub śmierć. W wyścigu bierze udział dwoje młodych ludzi: on- Sean Kendrick- ściga się, żeby wygrać, ona- Kate „Puck" Connolly- żeby przetrwać. Jaki będzie finał tego wyścigu, skoro zwycięzca może być tylko jeden? Akcja toczy się dwutorowo więc historię poznajemy z punktu widzenia Puck oraz Seana. Dzięki temu mamy możliwość spojrzenia na sprawę z dwóch różnych perspektyw oraz poznać lepiej tych dwoje. Autorka- Maggie Stiefvater- jest pomysłowa, widać, że skupia się na tym, co robi i przekazuje nam powieść szczegółowo dopracowaną, zarówno pod względem ciekawej fabuły, miejsca akcji, jak i fantastycznych postaci. Po przeczytaniu książki czułam złość. Złość, że książka nie była dłuższa. Bogatość fabuły i opisów sprawiła że czułam niedosyt, chciałam znać dalsze losy bohaterów. Zdecydowanie polecam tą książkę wszystkim tym którzy jeszcze jej nie przeczytali :)

Kamil Bujny 2TL Jan Pelc wydając „…będzie gorzej” w 1985 roku został okrzyknięty undergroundowym artystą. Ta powieść to rarytas dla wszystkich tych, którzy cenią sobie realizm; dla tych, co lubią świat przedstawiony bez lukru i zbędnego potoku słów. Napisana dosadnym językiem przedstawia rzeczywistość, którego pryncypium jest wolność. Rzeczywistość przykrą, pełną alkoholu, tułaczki, gniewu i buntu, aczkolwiek pełną nadziei, wiary i prawdy. Pragnienie wolności jest tematem bardzo często pojawiającym się w literaturze; ma miejsce w odniesieniu do grup społecznych, często nawet całych narodów – pragnienie odzyskania niepodległości, uwolnienia się spod rządów zaborcy, czy w odniesieniu do pojedynczych jednostek, które najczęściej buntują się przeciwko przyjętym normom lub zachowaniom. W dziele Jana Pelca, bo tak należy mówić o recenzowanej pozycji, główny bohater, Olin, przeciwstawia się otaczającej rzeczywistości, odrzucając klarowne i wygodnie życie, na rzecz tułaczki. A wszystko to w imię Świat przedstawiony w undergroundowej powieści „..będzie gorzej” jest światem brutalnym i drastycznym, a jednocześnie pięknym i pełnym wrażliwości; główny bohater, Olin, przeciwstawia się ogólno przyjętym normom, wybiera niezależność, a za największą wartość uznaje wolną wolę. Buntuje się zasadom i nakazom, najpierw w szkole, a następnie w pracy, odrzuca wszystko to, co zostało przyjęte za „normalne”, by rozpocząć życie, którego symbolem jest wolność. Olin z impetem odrzuca wszystko co ogranicza swobodę – karierę zawodową, rodzinę itd. Rozpoczyna życie, którego stałym kompanem jest alkohol; życie bez celów, ambicji. Liczy się tylko chwila obecna; przeszłość i przyszłość nie odgrywają istotnej roli. Alkohol, tułaczka, znajomi – to wszystko zastępuje „normalny świat”. Przypadkowi znajomi zastępują przyjaciół, tułaczka stabilność, alkohol całą resztę. Cena, jaką musi płacić to odrzucenie przez społeczeństwo i permanentne zatargi z prawem. Mimo wszystkich problemów, gra jest warta świeczki; Olin do przegrania nie ma nic, a do wygrania wiele – wolność. Powieść Pelca nie jest dla wszystkich; nie jest dla czytelników ceniących wygładzoną rzeczywistość, w której postępowanie bohaterów jest racjonalne i zrozumiałe; nie jest dla tych, co boją się spojrzeć na swoje życie z innej perspektywy; i nie dla szukających w sztuce odskoczni od rzeczywistości. „…będzie gorzej” kipi szarą codziennością. Kipi rutyną oraz dekadentyzmem. Ale razi także wrażliwością oraz poszukiwaniem sensu życia. Bohaterowie stworzeni przez Pelca to postacie, które pod maską obojętności skrywają delikatność i subtelność. Olin, który na pierwszy rzut oka wydawać się może wyprutym z empatii pijaczyną, posiada wrażliwość, która pozwala mu dostrzec to, co dla innych jest nieistotne. Uważam, że autorowi, w sposób doskonały, udało się uchwycić ludzką naturę. „…będzie gorzej” to podróż w głąb człowieka. To wyprawa, której celem jest zrozumienie samych siebie, ale także tych, którzy odważyli się sprzeciwić rzeczywistości. To dzieło pozwalające dostrzec piękno świata, tkwiące w prostocie. „…będzie gorzej” to jedna z najważniejszych pozycji, jakie ukazały się na polskim rynku wciągu ostatnich lat. Choć książka pojawiła się w Polsce w 1989 roku, to została wydana niepełnie – zawierała jedynie dwie z trzech części. Recenzowany przekład Jana Stachowskiego, to pełne wydanie brawurowej powieści, wydanej dwadzieścia osiem lat temu. Pojawienie się pełnej wersji na naszym rynku, to niewątpliwie wydarzenie warte uwagi.

Autorka bestselerowych książek przedstawia nam kolejną historię potężnej i niespodziewanej miłości mrocznego wojownika i silnej kobiety. Dante -mroczny wojownik poznaje Tess -Dawczynię Życia z paranormalnymi mocami uzdrawiajacymi. Wampir i kobieta połączenia krwią i tajemnicą pójdą za głosem ciała i duszy w świat mroku i rozkoszy. Między nimi rodzi się piękne i mroczne uczucie jakiego nieda się zniszczyć. Ta książka przeniosła mnie w zaczarowany świat i pomogła zapomnieć o szarej codzienności i problemach. "Właśnie takie lubię najbardziej..." Polecam! Agnieszka :-)

„Brudny Świat” książka Agnieszki Lingas-Łoniewskiej to dramat. Dramat,który odbiega od wszystkich innych książek pani Agnieszki. Tak jak przy każdej innej książce, tak też przy „Brudnym Świecie” nie zawiodłam się! Jest to książka którą pochłania się jednym tchem, niemal w jeden wieczór. Wielką zaletą jest naprzemiennie prowadzona narracja, trzyma w napięci na każdej stronie powieści. Pani Agnieszka jak zwykle pięknie operuje słowem, są sceny przepełnione namiętnością, jest romantycznie ale i brutalnie wtedy kiedy trzeba, powieść jest emocjonalna i wciągająca już od pierwszej strony.Doprowadza do łez a zakończenie wyprowadza z równowagi. W poprzednich książkach pani Łoniewskiej zakończenia były z happy endem, a tutaj takie zaskoczenie! Dla mnie, jak i zapewne dla wielu innych czytelniczek wisienką na doskonałym torcie pani Agnieszki jest nawiązanie do „Wichrowych wzgórz” Emili Bronte „Pozostań przy mnie na zawsze - przybierz, jaką chcesz, postać - doprowadź mnie do obłędu, tylko nie zostawiaj mnie samego w tej otchłani, gdzie nie mogę cię znaleźć! Nie mogę żyć bez mojego życia. Nie mogę żyć bez mojej duszy!" Długo po zakończeniu książki nie mogłam wyrzucić z głowy historii Tomy'ego i Kati, potrzeba wiele czasu by dojść , jednak po dłuższym dumaniu doszłam do wniosku,że nie mogło byc innego zakonczenia.

Ostatnimi czasy mamy istne oblężenie książek związanymi z istotami nie z tego świata, o nadprzyrodzonych mocach. Wampiry, wilkołaki, anioły... tak to już znamy. Miłość od pierwszego... ZJEDZENIA. „Cieple ciała” to przede wszystkim powieść o życiu, miłości i o tym jak zombie potrafi zmienić świat. Poznajemy bohatera o imieniu R, który jest zombie. Wraz z innymi zamieszkuje opuszczone lotnisko. Nie pamięta swojego imienia, nie pamięta katastrofy, która spowodowała, że świat stał się polem bitwy pomiędzy Żywymi a Martwymi. Pomimo katastrofy próbują żyć normalnie. Aby przetrwać muszą zabijać, smakując ich wspomnienia, myśli i najskrytsze pragnienia, dzięki czemu mogą poczuć się jak ludzie. Podczas jednej z wypraw, R zabija młodego mężczyznę i zjada jego mózg doświadczając wizji, która wstrząsa jego światem. Podczas tego zdarzenia znajduje Julie, którą o dziwo nie zabija tylko postanawia ją chronić. Nieoczekiwanie dla nich samych zaczyna rodzić się zakazane i niezrozumiałe uczucie, które zaważy na losy świata i ich samych. Podoba mi się bohater, który wyłania się spośród tego całego bałaganu, daleko mu do ideału. Stoi on raczej na szarym końcu romantycznych dziwadeł. Jednak nie przeszkadza mu to w realizowaniu pragnień. Najpiękniejsza scena, która mi się podobała to scena balkonowa: „- Ale R ja odeszłam! Musiałam, pamiętasz? Powinieneś był się z tym pogodzić i powiedzieć żegnaj! - nie wiem, dlaczego... mówisz „żegnaj”. Ja mówię „witaj”.” Autor w swojej powieści oddał wszystkie uczucia poczynając od negatywnych kończąc na pozytywnych. Zachęcam wszystkich do przeczytania „Ciepłych ciał”. Jest odskocznią od dzisiejszych i nierealnych historii, świeży powiew czegoś innego. Szymon Marut

Prawdę mówiąc zawiodłem się. Jestem zdziwiony, że piszę to o pozycji Cobena, gdyż do tej pory każda Jego książka podobała mi się w 100%. "Na gorącym uczynku" czytałem dosyć długo. Mimo, że wszystko teoretycznie się zgadza, jest ciekawa intryga, są fałszywe tropy, dobrze poprowadzona jest akcja, to czegoś brakuje. Nie mogę precyzyjnie określić co to jest, ale to "coś" zawsze sprawia, że czytam pozycje Cobena z niemal otwartą buzią. Kamil

Eric-Emmanuel Schmitt należy do tych autorów, których darzę sympatią i sentymentem. "Kiki van Beethoven" to króciutka, bardzo przyjemna książka o temacie, który jest mi bardzo bliski - muzyka. Powieść składa się z dwóch opowiadań, których wspólnym mianownikiem jest temat - muzyka Beethovena. Książkę bardzo szybko się czyta, napisana jest w prosty i przystępny sposób, autorowi udało się ująć w słowa muzykę,tak jak zapewniał w opisie. Jedyne co przeszkadza w czytaniu, to błahe i wyświechtane myśli, pseudofilozoficzne, które pojawiają się obok tych wartościowych i pierwotnych. Kamil B.

Na szczęście nie była to moja pierwsza książka Cobena, którą miałem okazje przeczytać, bo według zaleceń autora, "Mistyfikacja" nie powinna być początkiem przygody z Jego twórczością : "[...] jeśli to pierwsza moja książka, którą trzymasz w ręku, odłóż ją. Zwróć. Weź inną. Nie ma sprawy, ja poczekam". Dlaczego na szczęście? Bo gdyby była pierwszą pozycją Cobena trzymaną przeze mnie w rękach, i gdybym zastosował się do zaleceń we wstępie, to... ominęłaby mnie duża dawka emocji. Główną bohaterką powieści jest Laura Ayars, była modelka, obecnie właścicielka domu mody. Wraz z mężem, Davidem Baskinem, znanym koszykarzem, spędza miesiąc miodowy w Australii, w tajemnicy przez rodziną. Wszystko wskazuje na to, że czas, który razem spędza para, będzie czasem, do którego warto będzie wracać po latach w pamięci. Niestety, sielanka kończy się rzekomym utonięciem Davida Baskina. Dramat głównej bohaterki się na tym nie kończy, ponieważ fakty podważają ową przyczynę śmierci. Dochodzenie, które wszczęła Laura Baskin, prowadzi do przeszłości. Co wspólnego z tragicznym wypadkiem ma matka bohaterki, Mary Ayars? Jaka jest prawdziwa przyczyna śmierci koszykarza? Coben, którego w ostatnim czasie sobie upodobałem, nie zawiódł. Nie zawiódł, nie rozczarował, mimo, że jest to Jego pierwsza książka, którą napisał. "Mistyfikacja" nie jest niczym powalającym, fabuła jest przewidywalna, ale thriller należy pochwalić za szybki, trzymający w napięciu, rozwój sytuacji. K>B

Kolejna książka Cobena, której nie mogę nic zarzucić, którą z ogromną przyjemnością czytałem. Megan Pierce jest osobą, która może być uznawana za miare sukcesu dla kobiet dążących do idealnie ułożonego świata - spokojny dom, zdrowe dzieci, mąż, ogródek. Wszystko wskazuje na to, że główna bohaterka jest prawdziwą szczęściarą. Niestety, przeszłość przed którą Megan próbowała, dotychczas skutecznie, uciec, powraca. Powracają te same miejsca, te same osoby, te same sytuacje. Powraca Cassie, bo tak nazywała się Megan przed przemianą z tancerki z klubu erotycznego w spokojną mamę z przedmieścia. O ile wiadomo, że słońce pojawi się po nocy, to sięgając po pozycję Cobena można być pewnym, że ma się do czynienia z czymś godnym polecenia. Dobrze poprowadzona, wielowątkowa, fabuła, z dynamicznym rozwojem akcji i z zaskakującym zakończeniem to nic innego jak "Zostań przy mnie" Cobena. Kamil Bujny

Czy stereotypem jest myśl, według której osoba młoda, załóżmy licealista, ma fiu-bździu w głowie? Czy pierwszoklasista liceum może cechować się dużą mądrością życiową, wrażliwością i dojrzałością?  Odpowiedzią na te pytania z całą pewnością mogą być listy  Charliego, bohatera powieści Stephena Chbosky "Charlie". Na przeczytanie tej książki miałem ochotę od roku, kiedy  w "Victorze" przeczytałem wywiad z Mackiem Musiałem, ambasadorem "Charlie" w Polsce, w którym aktor rekomendował powieść przedstawiając głównego bohaterka jako wrażliwego, mądrego młodzieńcza, zapoznającego się z światem dorosłych. Powieść pisania jest w formie listów do anonimowego przyjaciela, który umie słuchać. W listach główny bohater opisuje swoje myśli, szkołę, przyjaciół, używki, proces poznawania samego siebie, miłość, rodzinę, marzenia i wspomnienia. Chłopiec, uczeń pierwszej liceum, jest wrażliwy i bardzo samotny. Po samobójstwie przyjaciela, Michaela, i śmierci cioci Helen, nie ma nikogo, komu mógłby się wypłakać. W szkole jest niezauważalny, z rodziną nie czuje więzi, nie ma przyjaciół. Podczas meczu zapoznaje się z Patrickiem i Jego siostrą Sam, z którymi się zaprzyjaźnia. Rodzeństwo wprowadza głównego bohatera w świat narkotyków, papierosów, ale również uczy akceptacji i uświadamia go w kwestii miłości, ponieważ Charlie zakochuje się w Sam. Piękno powieści tkwi w prostocie, ponieważ pisana jest prostym językiem z wyraźnym przekazem, a opowiada o perypetiach pozornie zwykłego nastolatka, o Jego relacje ze światem, poglądach oraz marzeniach.  Główny bohater swobodnie opowiada o swoich problemach, z którymi borykają się osoby w moim wieku [nastolatkowie], dzięki czemu łatwo nawiązać z Nim więź. "Charlie" nie jest niczym odkrywczym, nie wyróżnia się formą, ani zaskakującą treścią, ale zachwyca prostą oraz prawdą, którą w sobie zawiera.